Ultranacjonaliści - frakcja oraz partia polityczna występująca w Call of Duty 4: Modern Warfare, Call of Duty: Modern Warfare Remastered, Call of Duty: Modern Warfare 2 i Call of Duty: Modern Warfare 3.
Opis[]
Są rewolucjonistyczną partią i organizacją zbrojną która dąży do powrotu rządów komunistycznych z czasów Związku Radzieckiego. Wierzą oni, że Rosja nie działa już w interesie narodu rosyjskiego, ale w interesie własnych zysków współpracując politycznie i ekonomicznie z państwami zachodu. Według Ultranacjonalistów tego typu polityka prowadzi do wyniszczenia Rosji. Ultranacjonalistyczna ideologia opiera się na dawnym ZSRR wliczając w to nie tylko nacjonalizm, ale ich ekonomiczne zamiary odnośnie Komunizmu Radzieckiego nie są do końca pewne.
Historia[]
Powstanie[]
Nie jest dokładnie powiedziane od kiedy istnieli Ultranacjonaliści, ale możemy przypuszczać, że zaczęli się formować krótko po upadku ZSRR, w latach 90 XX w. Wtedy założono partię polityczną zwaną oficjalnie "Partią Ultranacjonalistyczną". Skupiała wokół siebie Rosjan niemogących się pogodzić z upadkiem silnego państwa rosyjskiego (ZSRR). Według nich nowy rosyjski rząd był prozachodni i przedkładał dobro Zachodu i USA nad dobro własnych obywateli i budowanie potęgi państwa. Ich pierwszym przywódcą został Imran Zachajew (tzw. czwarty jeździec). Wkrótce rozpoczęła się kampania Ultranacjonalistów skierowana przeciwko rosyjskiemu rządowi.
Wybuch wojny domowej[]
Imran Zachajew, który posiadał dużo pieniędzy ze sprzedaży prętów paliwowych z opuszczonej elektrowni w Czarnobylu, zgromadził w ten sposób dużą ilość broni i zaopatrzenia. Wkrótce Rosjanie popierający Zachajewa zaczęli się dozbrajać, a on sam szykował się do przejęcia władzy w państwie siłą. W 2011 wybuchła wojna domowa w Rosji pomiędzy siłami Ultranacjonalistów a siłami popierającymi rząd (nazwani zostali lojalistami). Walki były toczone w całym kraju, ale największe ich nagromadzenie było w europejskiej części kraju.
Współpraca[]
Zachajew, wiedząc że po ataku na rosyjski rząd dojdzie do interwencji państw Zachodu, postanowił szukań sojuszników. Jednym z nich był Khaled Al-Asad, przywódca rebelii OpFor w Arabii Saudyjskiej i członek partii Ultranacjonalistów (tzw. drugi jeździec). Zachajew wysłał Al-Asadowi sprzęt wojskowy i broń atomową, dzięki któremu OpFor w krótkim czasie przejęło władzę w państwie.
Zbrodnie[]
Podczas wojny w Rosji Ultranacjonaliści dopuścili się wielu zbrodni na ludności cywilnej. W byłych republikach radzieckich (w których także toczyły się walki) większość mieszkańców wolała poprzeć lojalistów. Taka sytuacja bardzo często miała miejsce w Azerbejdżanie. W odwecie Ultranacjonaliści mogli ostrzelać daną wioskę z wyrzutni rakiet BM-21 lub wejść do domów zamieszkanych przez miejscowych i wymordować całą rodzinę.
Interwencja Zachodu[]
Chociaż lojaliści mieli po swojej stronie większość rosyjskiej armii, to Ultranacjonaliści mieli przewagę liczebną i zbrojeniową, a do tego dochodzi niskie morale tych pierwszych i nieprzygotowanie do wojny domowej. W krótkim czasie siły Zachajewa weszły w posiadanie silosów rakietowych na Kaukazie. To, w połączeniu z 15 tysiącami rosyjskich głowic nuklearnych oraz niechęcią Ultranacjonalistów do Zachodu doprowadziło do interwencji Brytyjczyków w Rosji. Po zakończeniu Konfliktu bliskowschodniego do walk dołączyły także Stany Zjednoczone. Zachajew groził obu tym krajom atakiem atomowym, jeśli te się nie wycofają. Do pierwszego zagrożenia atakiem nuklearnym doszło, gdy w akcji Special Air Service zginął Wiktor Zachajew, syn Imrana gdyż ten wystrzelił w stronę USA i Wielkiej Brytanii rakiety z głowicami jądrowymi. Zagrożenie zostało jednak zażegnane przez tą samą jednostkę specjalną.
Jakiś czas po tym doszło do przechylenia szali zwycięstwa w stronę lojalistów. Ultranacjonaliści ponosili znaczne straty, a w dniu wystrzelenia pocisków jądrowych zginął Imran Zachajew. Wkrótce po tym zakończono działania wojenne w Rosji. Lojaliści wspierani przez Zachód odnieśli zwycięstwo.
Czasy pokoju w kraju[]
Walka o władzę[]
Zachajew był niekwestionowanym liderem partii. Po jego śmierci wśród Ultranacjonalistów rozpoczęła się walka o przywództwo. Wśród wielu z nich dało się wyróżnić jednego - Władimira Makarowa. Makarow przez długi czas przeprowadzał zamachy terrorystyczne zarówno w krajach zachodnich, jak i na obiekty ważne dla znienawidzonego rosyjskiego rządu. Przez cały czas rządów Zachajewa, Makarow przebywał w jego cieniu oraz uważał go za jego mentora. Po jego śmierci z rąk Brytyjczyków zaczął szczerze nienawidzić odpowiedzialnych za to.
Makarow zdołał przekonać większość członków partii do jego poglądów. Wielu z nich uznało go za godnego zastępcę Zachajewa. Potem został on przywódcą partii. Jednak przed Ultranacjonalistami stanęło wiele wyzwań. W wyniku śledztwa prowadzonego przez ONZ musieli się wytłumaczyć z obecności ich broni na Bliskim Wschodzie i testów atomowych na Kaukazie.
Rosja Ultranacjonalistyczna[]
Jakiś czas po zakończeniu wojny władza wróciła do ludzi sprawujących urząd przed wybuchem konfliktu. Jednak w wyniku przeprowadzenia demokratycznych wyborów wygrała partia Ultranacjonalistyczna. Ku zaskoczeniu Makarowa, na prezydenta (najwyższy urząd w Rosji) wybrano Borysa Worszewskiego, który w porównaniu do innych członków partii, miał umiarkowane, lub nawet łagodne poglądy. Worszewski zmienił kraj na lepsze, m. in. zreformował armię i rozbudował infrastrukturę w porównaniu do powojennych zniszczeń. Jednak nie można powiedzieć, że wolność słowa w Rosji istniała, bo po wyborach większość lojalistów emigrowała za granicę. To oznacza, że w rosyjskim parlamencie głos dawnego rządu praktycznie nie istniał. Spowodowało to kolejną falę antyzachodnich nastrojów.
Za tych rządów ustanowiono, że Imran Zachajew zostanie "bohaterem Nowej Rosji" i że jego pomnik stanie na samym środku Placu Czerwonego. Jego imieniem nazwano też jeden z moskiewskich portów lotniczych.
Rozłam[]
Na ten okres przypada też rozłam w tej partii. O ile za czasów Zachajewa Ultranacjonaliści byli jednością, to w miarę upływu czasu zaczęły tworzyć się podziały pomiędzy tych popierających Makarowa (radykalni) i popierających Worszewskiego (bardziej liberalni). Prezydent, obawiając się brutalnych antyzachodnich zapędów Makarowa, postanowił go wyrzucić drogą wewnętrznego głosowania. Po jakimś czasie z partii odeszli inni członkowie stojący za Makarowem, np. Wiktor Christkienko. Wraz z nimi założył organizację Wewnętrzny Krąg. Tym samym powrócił on do działalności terrorystycznej i mścił się na rosyjskim rządzie.
III wojna światowa[]
12 sierpnia 2016 r. Władimir Makarow wraz ze swoimi żołnierzami przeprowadził zamach terrorystyczny na lotnisko im. Imrana Zachajewa w Moskwie. Terroryści używali amerykańskiej broni oraz mówili po angielsku. Jeden z zamachowców był amerykańskim szpiegiem mającym za zadanie zdobyć zaufanie Wewnętrznego Kręgu. Makarow przejrzał jego tożsamość i zabił go na miejscu. Zostawiając ciało rodowitego Amerykanina na miejscu masakry setek cywili spowodował oburzenie rosyjskiej opinii publicznej, która domagała się odwetu za tę masakrę. Rząd Worszewskiego nie miał wyjścia - wkrótce rosyjska armia zaatakowała USA.
Pertraktacje pokojowe[]
Przez jakiś czas rosyjskiej armii szło bardzo dobrze. Już prawie osiągnęli oni Waszyngton. Jednak w wyniku amerykańskich sukcesów na froncie w pobliżu Manhattanu Rosjanie cofnęli się na brzeg. W wyniku tego Rosjanie musieli wycofać się z całego wschodniego wybrzeża. Prezydent Worszewski, który od początku był przeciwny atakowi, zaproponował rosyjsko - amerykańskie rozmowy pokojowe. Miały się odbyć na neutralnym terenie w Hamburgu. Makarow, który chciał całkowicie wyniszczyć Stany Zjednoczone, zdecydował się na ruch. Podlegli mu żołnierze Wewnętrznego Kręgu porwali prezydencki samolot i rozstrzelali delegację pokojową z wyjątkiem prezydenta i jego córki, która zbiegła. Makarow chciał ten sposób nie dopuścić do rozmów i zdobyć od Worszewskiego kody do wyrzutni rakietowych.
Makarow wykorzystuje wpływy[]
Chociaż większość rosyjskich ministrów popierało Worszewskiego, to Makarow miał duże wpływy u dowódców. Ci przystali na jego decyzję zaatakowania Europy. Przywódca Wewnętrznego Kręgu ułatwił inwazję wcześniej przeprowadzając atak gazowy na te kraje. W okupowanej Pradze Makarow założył swoją nową siedzibę, która była osłaniana przez jego ludzi i rosyjską armię. Według niektórych powstanie w Czechach zostało zorganizowane tylko po to, by ułatwić Brytyjczykom zabójstwo Makarowa, który w swojej bazie więził i torturował czeskich rebeliantów. Na jego życzenie rosyjska armia przeprowadziła operację porwania Aleny Worszewskiej z Berlina.
Koniec wojny[]
Amerykańska Delta Force dowiedziała się, że Worszewski wraz z córką są przetrzymywani w syberyjskiej kopalni diamentów. W szeroko zakrojonej operacji udało im się go uratować z rąk Wewnętrznego Kręgu. Amerykanie przetransportowali go do Moskwy, a wkrótce doszło do zawieszenia broni pomiędzy USA a Rosją. Wkrótce wściekły Worszewski przeprowadził czystkę w swojej partii, by nie było w niej już zwolenników Makarowa. Sam Makarow ze strachu przed odpowiedzialnością ukrywał się w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.
Później[]
Wewnętrzny Krąg przez działalność kpt. Johna Price'a stracił bardzo wielu członków, a sam Makarow zginął z jego ręki 21 stycznia 2017 r. W Rosji terroryzm bardzo się ograniczył, a partia Ultranacjonalistyczna z Borysem Worszewskim rządziła państwem przez najbliższe lata, jednak już bez antyamerykańskich nastrojów.
Uzbrojenie[]
Uzbrojenie wojsk Ultranacjonalistów za czasów wojny domowej:
Karabiny szturmowe i subkarabinki
Pistolety maszynowe
Lekkie karabiny maszynowe
Strzelby
Karabiny snajperskie
Pistolety
Wyrzutnie rakiet i granatniki
Pojazdy i samoloty
Znani członkowie[]
Wojna domowa w Rosji[]
"Czterej jeźdzcy"[]
Żołnierze szeregowi[]
"Nowa Rosja" i okres III wojny światowej[]
Ultranacjonaliści Worszewskiego[]
- Borys Worszewski (prezydent, prezes partii)
- Wasilij Żukow (minister)
- Paweł Morozow (minister, dyplomata)
- Bogdan Sokołow (minister, dyplomata)
- Ania Kowalowa (minister, dyplomata)
Ultranacjonaliści Makarowa (Wewnętrzny Krąg)[]
- Władimir Makarow (były prezes partii, odszedł)
- Wiktor "Volk" Christienko (projektant bomb chemicznych)
- Alexi (zamachowiec)
- Jurij (zamachowiec, zdradził Makarowa)
- Wiktor (zamachowiec)
- Lew (zamachowiec)
- Kiriłł (zamachowiec)
- Petrow (major wojsk rosyjskich)
Ciekawostki[]
- Każdy ultranacjonalista miał wytatuowane symbole Nacjonalistyczne i Komunistyczne.
Galeria[]
Frakcje w Call of Duty 4: Modern Warfare i Call of Duty: Modern Warfare Remastered | |
|---|---|
| Grywalne | British Army (Special Air Service · Drużyna Alfa · Drużyna Bravo) · Task Force 141 (Drużyna jeden-jeden) · United States Marine Corps (Drużyna Bravo) · United States Air Force |
| Sprzymierzone | Siły Lądowe Federacji Rosyjskiej (Lojaliści · Specnaz) · Royal Air Force · United States Navy (United States Navy SEALs · Drużyna SEAL Sześć) · United States Marine Corps · Nuclear Emergency Search Team |
| Wrogie | OpFor · Ultranacjonaliści · Siły Powietrzne Federacji Rosyjskiej · Czterej Jeźdźcy |
Frakcje w Call of Duty 4: Modern Warfare (Nintendo DS) | |
|---|---|
| Grywalne | British Army (Special Air Service · Drużyna Bravo) · United States Marine Corps · United States Air Force |
| Wrogie | OpFor · Ultranacjonaliści |
Frakcje w Call of Duty: Modern Warfare: Mobilized | |
|---|---|
| Grywalne | United States Marine Corps (Drużyna Warthog) · British Army (Special Air Service · Drużyna Gopher) |
| Sprzymierzone | Koalicja |
| Wrogie | Ultranacjonaliści · Powstańcy |