Lee-Enfield

Lee-Enfield – brytyjski karabin powtarzalny, używa zamka ślizgowo-obrotowego podstawowa broń żołnierzy brytyjskich od 1895 do 1955 roku. Występuje w Call of Duty, Call of Duty: United Offensive, Call of Duty: Finest Hour, Call of Duty 2, Call of Duty 3, Call of Duty: Roads to Victory, Call of Duty: World at War (Nintendo DS), Call of Duty: World at War: Final Fronts oraz Call of Duty: WWII. Zasilany z stałego pudełkowego magazynka o pojemności 10 naboi. Efektywny na dalekie dystanse. Był jednym z najbardziej popularnych karabinów podczas I Wojny Światowej.

Historia

W 1888 roku armia brytyjska przyjęła do uzbrojenia karabin Lee-Metford. Był to powtarzalny karabin strzelający amunicją elaborowaną prochem czarnym. Łączył on czterotaktowy zamek i magazynek konstrukcji Jamesa Parrisa Lee z lufą skonstruowaną przez Williama Ellisa Metforda.

Była to udana broń, ale wynalezienie prochu bezdymnego sprawiło, że szybko stała się przestarzała. Początkowo próbowano dostosować karabin Lee-Metford do zasilania amunicją elaborowaną prochem bezdymnym, ale okazało się, że gwint lufy skonstruowanej przez W. E. Metforda ulega szybkiemu zużyciu.

Rozwiązaniem okazało się zastosowanie lufy o nowym profilu gwintu skonstruowanej w rządowej fabryce broni w Enfield. Karabin powstały z połączenia nowej lufy z resztą mechanizmów karabinu Lee-Metford otrzymał nazwę Lee-Enfield.

W listopadzie 1895 roku przyjęto do uzbrojenia karabin .303, Rifle, Magazine, Lee-Enfield (MLE). W następnym roku do uzbrojenia przyjęto karabinek Lee-Enfield Cavalry Carbine Mk I (LEC).

W czasie II wojny burskiej (1899-1902) armia brytyjska używała obu wersji karabinu Lee-Enfield. Doświadczenia wojenne wykazały że MLE jest zbyt długi i nieporęczny, natomiast LEC ma z powodu za krótkiej lufy mały zasięg. W rezultacie przyjęto do uzbrojenia broń, której lufa miała długość pośrednią pomiędzy karabinem a karabinkiem tzw. krótki karabin. Został on przyjęty do uzbrojenia w 1903 roku jako Short, Magazine, Lee-Enfield Mk I (SMLE Mk I). W następnych latach trwało udoskonalanie karabinu, w efekcie którego w 1907 roku przyjęto do uzbrojenia wersję SMLE Mk III.

Jednocześnie z udoskonalaniem Lee-Enfielda trwały prace nad karabinem Pattern 14 (P14) łączącym rozwiązania karabinów SMLE i Mauser wz. 1898, który miał się stać jego następcą. Wybuch pierwszej wojny światowejsprawił, że z planów masowej produkcji karabinu P14 w Wielkiej Brytanii zrezygnowano. Był on produkowany w USA (w zakładach Remingtona i Winchestera) a jego wersja kalibru 7,62 x 63 mm została przyjęta do uzbrojenia armii amerykańskiej jako US Rifle, .30 caliber, Model of 1917.

Pierwsza wojna światowa dowiodła wartości karabinu SMLE. Okazało się, że dzięki pojemnemu magazynkowi i odpowiednio ukształtowanej rączce zamkowej ma wyższą szybkostrzelność niż inne karabiny powtarzalne. Zalety Lee-Enfielda sprawiły, że zrezygnowano z zastąpienia go karabinem P14. Cały czas trwały także prace nad udoskonaleniem konstrukcji karabinu i uproszczeniem jego produkcji. W 1922 roku powstała wersja SMLE Mk V z celownikiem przeziernikowym. W dwa lata później po wyprodukowaniu 20 000 egzemplarzy tego karabinu zastąpiła go wersja SMLE Mk VI.

W 1926 roku brytyjska armia zmieniła oznaczenie karabinu SMLE Mk III na No. 1 Mk III.

W 1931 roku w wyniku dalszego doskonalenia karabinu Lee-Enfield powstał karabin No. 4 Mk I został on przyjęty do uzbrojenia, ale nie rozpoczęto jego masowej produkcji ponieważ uznano, że zapasy karabinów pozostałe po pierwszej wojnie światowej są wystarczające^[2].

W 1940 roku w czasie ewakuacji spod Dunkierki armia brytyjska straciła prawie ćwierć miliona karabinów. Brytyjczycy zaczęli odczuwać tak duże braki, że z magazynów wydobyto nawet karabiny P14 (w międzyczasie przemianowane na No. 3). Konieczność szybkiego wyprodukowania dużej ilości karabinów sprawiła, że zdecydowano, że zakłady w Enfield będą nadal produkowały karabiny No. 1, a karabiny No. 4 Mk I będą produkowane w nowo zbudowanych zakładach w Maltby, Fazakerley i Shirley. W rezultacie pierwsze karabiny No. 4 trafiły w ręce brytyjskich żołnierzy na wiosnę 1942 roku. W tym samym roku powstała też uproszczona wersja No. 4 Mk I*.

Pomimo rozpoczęcia produkcji karabinu No. 4 nie zaprzestano produkcji karabinu No. 1 Mk III (do końca wojny był produkowany w Enfield, indyjskim Ishaphore i australijskich zakładach w Lithgow). Do końca wojny wyprodukowano około 6,7 miliona karabinów No. 1 i 4,2 miliona karabinów No. 4.

W 1944 powstała skrócona wersja No. 5 Mk 1 określana jako Jungle Carbine. Była ona przeznaczona dla żołnierzy walczących w dżungli, gdzie standardowe karabiny były za długie. Wersja ta została wycofana z uzbrojenia w 1947 roku, ponieważ uznano, że ma zbyt duży odrzut i zbyt niską celność.

Już w czasie wojny zdawano sobie sprawę, że konieczne jest zastąpienie karabinu SMLE karabinem samopowtarzalnym. Wyprodukowano nawet krótką serię karabinu EXP-1, ale zakończenie wojny sprawiło, że Lee-Enfield pozostał na uzbrojeniu.

Jego następcą miał być karabin automatyczny No. 9 (bardziej znany jako EM-2) strzelający nabojem .280 wprowadzony do uzbrojenia w 1951 roku. Jednak standaryzacja amunicji w ramach NATO sprawiła, że produkcję karabinu No. 9 zakończono, a następcą SMLE stał się w 1955 roku karabin samopowtarzalny L1A1 SLR (licencyjny FN FAL w wersji 50-00).

Jednak wprowadzenie nowego karabinu nie zakończyło użytkowania Lee-Enfielda w brytyjskiej armii. Część wycofanych karabinów przebudowano na karabiny wyborowe L42 (kalibru 7,62 × 51 mm NATO), część na karabinki sportowe No. 8 Mk 1. Karabiny L42 zostały wycofane z uzbrojenia w drugiej połowie lat 80. XX wieku (zastąpiły je karabiny L96A1).

Pomimo zakończenia po wojnie produkcji karabinów Lee-Enfield w Wielkiej Brytanii produkcję kontynuowano w Indiach. Już po wojnie powstał tam karabin Ishapore 2A1, będący wersją karabinu No. 1 kalibru 7,62 × 51 mm NATO, produkowany do wczesnych lat 70. Jeszcze dłużej trwała produkcja karabinów kalibru .303 (znane są w Indiach egzemplarze tego karabinu wyprodukowane w latach 80.).

Ocenia się, że łącznie wyprodukowano około 14 milionów karabinów Lee-Enfield wszystkich wersji.

Call of Duty i Call of Duty: United Offensive

Lee-Enfield
Rodzaj broni	Karabin powtarzalny
Nazwa w konsoli	enfield
Siła ognia
Obrażenia	Call of Duty: 120 (SP) 120 (MP) Call of Duty: United Offensive: 120-42 (SP) 120-42 (MP) 150 (Walka wręcz)
Tryb ognia	Powtarzalny
Celność
Odrzut	Niski
Amunicja
Pojemność magazynka	10 pocisków
Maksymalna amunicja	160
Czas przeładowania	1.8 s (pierwszy magazynek) 0.7 s (następny magazynek)
Występowanie
Użytkownicy	British Army

(do uzupełnienia)

Call of Duty: Finest Hour

(do uzupełnienia)

Call of Duty 2

Lee-Enfield
Rodzaj broni	Karabin powtarzalny
Siła ognia
Obrażenia	130-120 (SP) 90 (MP) 150 (Walka wręcz)
Mnożniki obrażeń	Kampania: Głowa: 1.5 Tułów: 0.9 Kończyny: 0.6 Multiplayer: Głowa: 3 Tułów: 1.5
Szybkostrzelność	56 RPM
Tryb ognia	Powtarzalny
Celność
Odrzut	Niski
Amunicja
Pojemność magazynka	10 pocisków
Maksymalna amunicja	100 (SP) 60 (MP)
Czas przeładowania	Bez lunety: 0.7 s Z lunetą: 1.4 s (otwarcie zamka) 0.6 s (załadowanie pocisku)

(do uzupełnienia)

Call of Duty 3

Lee-Enfield No. 4
Rodzaj broni	Karabin powtarzalny
Siła ognia
Tryb ognia	Powtarzalny
Celność
Odrzut	Niski
Amunicja
Pojemność magazynka	10 pocisków
Maksymalna amunicja	100

(do uzupełnienia)

Call of Duty: Roads to Victory

Lee-Enfield No.4 Mk I
Rodzaj broni	Karabin powtarzalny
Siła ognia
Tryb ognia	Powtarzalny
Amunicja
Pojemność magazynka	5 pocisków
Maksymalna amunicja	60

(do uzupełnienia)

Call of Duty: World at War (Nintendo DS)

Lee-Enfield
Rodzaj broni	Karabin powtarzalny
Siła ognia
Obrażenia	Bardzo duże
Szybkostrzelność	Bardzo mała
Tryb ognia	Powtarzalny
Celność
Odrzut	Wysoki
Amunicja
Pojemność magazynka	10 pocisków (SP) 5 pocisków (MP)
Początkowa amunicja	10/5 + 200
Maksymalna amunicja	10/5 + 200
Czas przeładowania	Średni

(do uzupełnienia)

Call of Duty: World at War: Final Fronts

Lee-Enfield
Rodzaj broni	Karabin powtarzalny
Siła ognia
Obrażenia	Bardzo duże
Tryb ognia	Powtarzalny
Celność
Odrzut	Wysoki
Amunicja
Pojemność magazynka	10 pocisków
Maksymalna amunicja	200

(do uzupełnienia)

Call of Duty: WWII

Lee-Enfield
Rodzaj broni	Karabin powtarzalny Karabin snajperski (w grze)
Siła ognia
Zasięg	Daleki
Szybkostrzelność	Niska
Tryb ognia	Powtarzalny
Amunicja
Pojemność magazynka	10 pocisków 15 pocisków (Powiększony magazynek)
Penetracja	Duża

Lee-Enfield (Commonwealth w wersji beta) pojawił się w wersji beta trybu sieciowego. Jak każda broń tego typu, charakteryzuje się wysokimi obrażeniami oraz niską szybkostrzelnością. W rękach bardziej zaawansowanych graczy jest to groźna broń, która przydaje się szczególnie podczas obrony określonych punktów oraz do eliminacji obsługi karabinu maszynowego.